“Mijn naam is Maryam en ik wil vandaag met jou naar Bayeux. En daarna wil ik, dat je nog een keer op je gitaar speelt en daarbij zingt.”
Ik liet een pauze vallen en probeerde haar zinnen te vertalen en tegelijk een antwoord te bedenken.
“Mijn naam is Koen en Bayeux staat ook op mijn programma, ik denk dat ik het leuk vind om met jou te gaan, en daarna speel ik voor jou op mijn gitaar.”
Maryam lachte om mijn Frans en stelde voor Engels te spreken. Nadat wij onze vakantieplannen hadden besproken, lachte Maryam om mijn Engels en ik lachte om het Engels van haar. Maar het was beter dan het lastige Frans.
Een uur later liepen wij door Bayeux, bewonderden wij de markt met levende have, bekeken wij de Tapisserie met de Slag bij Hastings, wees ik grafstenen aan met de naam waaraan ik mijn achternaam heb te danken. Wedronken koffie op een overdekt terras terwijl de regen met bakken uit de hemel viel. Na het middaguur aten wij buiten op het rood-wit geblokte plaid, dat altijd in mijn auto lag. Een half flesje rode wijn, mijn kleine Duralex glazen gingen een goede dienst bewijzen, wijn hoorde niet in een plastic of kartonnen bekertje. Baguettes, Paté de Normandie, een Neufchâtel kaas zou onze lunch worden. Ik voelde me een goed gastheer, van alles had ik bij me, borden, servetten. Zo lunchten wij lange tijd en vertelden over ons werk en studie enover waar we woonden, terwijl de zon haar warmte deed voelen en de alcohol ons slaperig maakte. Maryam kwam bij me liggen, legde haar hoofd op mijn schouder en na een kort gevecht tegen de slaap sliep zij, sliep ik.
Een helikopter van de dagelijkse rondvluchten boven Arromanches maakte ons wakker. Maryam haalde haar hand door mijn haar en gaf me een kus op mijn wang.
“En nu is het tijd voor muziek, ze zullen ons missen.”